Όταν μιλάμε για ένα επεισόδιο υπερφαγίας, αναφερόμαστε στην «κατανάλωση  σε μια συγκεριμένη χρονική περίοδο (π.χ. 2 ώρες) μεγάλης ποσότητας φαγητού, η οποία είναι σαφώς μεγαλύτερη από αυτή που θα μπορούσαν να καταναλώσουν οι περισσότεροι άνθρωποι, κατά τη διάρκεια της ίδιας χρονικής περιόδου, και υπό παρόμοιες συνθήκες». Επομένως, δεν θεωρείται επεισόδιο υπερφαγίας το να φάει κάποιος μεγάλη ποσότητα φαγητού σε μια κατάσταση όπου συνήθως τρώμε παραπάνω (π.χ. σε ένα γιορτινό τραπέζι).

Κατά τη διάρκεια του επεισοδίου, το άτομο αισθάνεται ότι δεν μπορεί να σταματήσει να τρώει ή και να ελέγξει τι και πόσο τρώει. Μπορεί να τρώει πολύ πιο γρήγορα από ότι συνήθως, να τρώει μέχρι να νιώσει δυσφορία από τον κορεσμό ή και να τρώει ενώ δεν πεινάει. Επιπλέον, ίσως να τρώει μόνο του λόγω του αισθήματος της ντροπής για ό,τι καταναλώνει. Μετά το επεισόδιο μπορεί να νιώθει αηδία, στενοχώρια και ενοχή. Τυπικά, για να μιλήσουμε για διαταραχή επεισοδιακής υπερφαγίας θα πρέπει τα επεισόδια αυτά να συμβαίνουν τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα για τουλάχιστον τρεις μήνες και το άτομο να υφίσταται σημαντική ψυχική καταπόνηση λόγω των επεισοδίων.

Πίσω από το επεισόδιο υπερφαγίας μπορεί να κρύβονται συναισθήματα όπως η μοναξιά, η λύπη, ο θυμός, το άγχος, η ανία κ.α. Συνήθως το άτομο αξιολογεί τον εαυτό του βάσει αυτών που τρώει, καθώς και βάσει του σχήματος και του βάρους του σώματος του. Έτσι, προσπαθεί να τα ελέγξει ακολουθώντας διάφορους διατροφικούς κανόνες, οι οποίοι τελικά το οδηγούν στην υπερφαγία. Πίσω από την διαταραχή επεισοδιακής υπερφαγίας μπορεί επίσης να ελλοχεύουν η χαμηλή αυτοεκτίμηση, η τελειοθηρία και οι διαπροσωπικές δυσκολίες.

Με βάση τα παραπάνω, ένα επεισόδιο υπερφαγίας μπορεί να είναι η προσπάθεια του ατόμου να ρυθμίσει τα δυσάρεστα συναισθήματά του. Είτε θέλει να μειώσει την ένταση ενός συναισθήματος (π.χ. το άγχος, τη λύπη) είτε να προκαλέσει το αίσθημα της απόλαυσης, ή και να αποφύγει την πλήξη. Οι αλλαγές στη διάθεση έχουν πυροδοτηθεί με τη σειρά τους από διάφορες καταστάσεις της καθημερινότητας, τις οποίες το άτομο χρωματίζει με τις σκέψεις του  (π.χ. «κανένας δεν θέλει να βγει μαζί μου», «δεν μου έστειλε μήνυμα», «δεν αντέχω άλλο να μου φωνάζουν», «αυτή η εργασία δεν θα τελειώσει ποτέ», «επιτέλους, λίγη ώρα με τον εαυτό μου μετά από μια κουραστική ημέρα»).

Η Ψυχοθεραπεία ξεκινά με τον θεραπευόμενο να αναλαμβάνει ενεργό ρόλο παρατηρώντας και καταγράφοντας ό,τι τρώει μέσα στην ημέρα, σημειώνοντας παράλληλα τις σκέψεις και τα συναισθήματά του. Οι καταγραφές τον βοηθάνε να συνειδητοποιήσει τις ποσότητες που τρώει αλλά και να παρατηρήσει μαζί με τον θεραπευτή του πιθανά μοτίβα των επεισοδίων (π.χ. τα επεισόδια συμβαίνουν τις βραδινές ώρες). Πρώτος στόχος λοιπόν, είναι να κατανοήσουν τόσο ο θεραπευτής όσο και ο θεραπευόμενος τι συμβαίνει. Μέσα από τις καταγραφές μπορεί να ανιχνευτούν και διατροφικές συμπεριφορές που πυροδοτούν ένα υπερφαγικό επεισόδιο. Για παράδειγμα,  μπορεί κάποιος να μην τρώει  για πολλές ώρες και να χτίζεται έτσι το έδαφος για το επεισόδιο υπερφαγίας.